Χρήση εύκαμπτου σωλήνα

Στην αρχή, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν δέρματα ζώων για να ράψουν σε σωληνοειδείς δομές για να καλύψουν τις ανάγκες των αγώνων παραγωγής. Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, στα τέλη του 17ου αιώνα, οι Ολλανδοί αδελφοί Van Delgegin κατασκεύασαν διαμήκη ραμμένο σωλήνα από καμβά, ο οποίος υιοθετήθηκε ευρέως στην πυροσβεστική υπηρεσία εκείνη την εποχή. Αργότερα, με την εμφάνιση του καουτσούκ στη διεθνή αγορά και την ανάπτυξη της διαδικασίας βουλκανισμού του, βγήκαν ελαστικοί σωλήνες και υφασμάτινοι θωρακισμένοι σωλήνες όπως μεταλλικό σύρμα ή σπάγκος. Ωστόσο, λίγο ατμός, θερμός αέρας τύπος μέσου υψηλής θερμοκρασίας «υγρό υδρογόνο, υγρό οξυγόνο, υγρό ήλιο τύπος μέσου χαμηλής θερμοκρασίας. Βενζίνη, κηροζίνη, οξύ, αλκάλια και άλλα διαβρωτικά μέσα, εάν ο εύκαμπτος σωλήνας για μεταφορά, φυσικά, όχι. Ειδικά σε συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας, η ασφάλεια και η αξιοπιστία του είναι πιο δύσκολο να εξασφαλιστεί. 

Επομένως, οι άνθρωποι σταδιακά επικεντρώνονται στον μεταλλικό σωλήνα, αλλάζουν τη γεωμετρία του μεταλλικού σωλήνα, έτσι ώστε οι εσωτερικές και εξωτερικές επιφάνειές του να παράγουν αντίστοιχους κυματισμούς. Με αυτόν τον τρόπο, έχει την ίδια ευελιξία με τον ελαστικό σωλήνα και ταυτόχρονα, έχει αντοχή σε υψηλή θερμοκρασία, αντοχή σε χαμηλή θερμοκρασία, αντοχή στη γήρανση και αντοχή στη διάβρωση. Ως αποτέλεσμα, παράγονται οι μεταλλικές φυσούνες που χρησιμοποιούνται ως σώμα του μεταλλικού σωλήνα.