การใช้สายยาง

ในตอนแรก ผู้คนใช้หนังสัตว์เพื่อเย็บเป็นโครงสร้างท่อเพื่อตอบสนองความต้องการในการดิ้นรนในการผลิต หลังจากเวลาอันยาวนานในปลายศตวรรษที่ 17 พี่น้องชาวดัตช์ Van Delgegin ก็ได้ผลิตสายยางผ้าใบที่เย็บตามยาว ซึ่งถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในหน่วยดับเพลิงในเวลานั้น ต่อมาด้วยการเกิดขึ้นของยางในตลาดต่างประเทศและการพัฒนากระบวนการวัลคาไนซ์ ทำให้เกิดท่อยางและท่อหุ้มเกราะผ้า เช่น ลวดโลหะหรือเกลียว อย่างไรก็ตาม ไอน้ำบางชนิด อากาศร้อนชนิดสื่ออุณหภูมิสูง 'ไฮโดรเจนเหลว ออกซิเจนเหลว ฮีเลียมเหลวชนิดกลางอุณหภูมิต่ำ; น้ำมันเบนซิน น้ำมันก๊าด กรด ด่าง และสารกัดกร่อนอื่นๆ ถ้าเป็นท่อขนส่ง แน่นอนไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้สภาวะที่มีอุณหภูมิสูง ความปลอดภัยและความน่าเชื่อถือจะทำได้ยากยิ่งขึ้น 

ดังนั้น ผู้คนจึงค่อยๆ มุ่งเน้นไปที่ท่อโลหะ เปลี่ยนรูปทรงของท่อโลหะ เพื่อให้พื้นผิวภายในและภายนอกสร้างระลอกคลื่นที่สอดคล้องกัน ด้วยวิธีนี้ จึงมีความยืดหยุ่นเช่นเดียวกับท่อยาง และในขณะเดียวกันก็ทนต่ออุณหภูมิสูง ทนต่ออุณหภูมิต่ำ ทนต่อการเสื่อมสภาพ และทนต่อการกัดกร่อน เป็นผลให้เครื่องสูบลมโลหะที่ใช้เป็นตัวท่อโลหะจึงถูกสร้างขึ้น